Waarom zijn er rooms-katholieken die de laatste regels van het Onze Vader weglaten?

De bijbelvertalers van het NBV hebben dit als volgt uitgelegd:

De boeken van het Nieuwe Testament zijn vele malen met de hand overgeschreven door kopiisten. Deze overschrijvers kenden vaak niet alleen het boek dat ze aan het overschrijven waren, maar ook andere nieuwtestamentische boeken. Bewust of onbewust pasten ze soms bij kleine verschillen passages die in twee of meer boeken voorkomen aan elkaar aan. Zo kwam er in hun nieuwe manuscript soms net iets anders te staan dan in het manuscript dat ze aan het overschrijven waren. Zo ontstonden meerdere versies van een bijbelboek. Alleen met behulp van tekstkritische methodes kan de meest originele tekst vastgesteld worden. Juist in de evangeliën komen dergelijke varianten voor, en zeker in teksten die ook nog in liturgische setting gebruikt werden, zoals het onzevader.

Het meest in het oog springende verschil betreft de lengte. De kortste versie van het gebed vinden we in Lucas, waar het bij ‘en breng ons niet in beproeving’ eindigt. In Matteüs eindigt het bij ‘maar red ons uit de greep van het kwaad’. In de Didache volgt dan nog ‘Want aan u behoort de macht en de majesteit tot in eeuwigheid’ (voor de Didache, zie Verschillende versies van het onzevader [Mat. 6:9-13, etc.]). In sommige kerkelijke contexten werd naar alle waarschijnlijkheid al vroeg de lange versie van het gebed gebruikt. Overschrijvers hebben de ‘extra’ regels van het gebed zoals ze dat uit de kerk kenden in de versie van Matteüs aangevuld. In een groot aantal handschriften van Matteüs vinden we dan ook de uitgebreidste vorm, die eindigt met: ‘Want aan u behoort het koningschap, de macht en de majesteit tot in eeuwigheid. Amen.’ In de Nieuwe Bijbelvertaling is deze laatste variant niet in de hoofdtekst van Matteüs opgenomen, maar in een noot bij de tekst vermeld, zoals gebruikelijk bij dit soort varianten.

Afbeelding van Günther Simmermacher via Pixabay